🌗 Region W Zachodniej Części Sudanu

Wiosną 2012 roku na pograniczu bogatym w ropę doszło też do starć między wojskami Sudanu i Sudanu Południowego. Wojna przeniosła się też do Darfuru, zachodniej prowincji Sudanu. W 2003 roku rebelię wznieciła tam wspominana Ludowa Armia Wyzwolenia Sudanu oraz Ruch Sprawiedliwości i Równości (JEM). Nazwa. Nazwa „Antarktyda Wschodnia” nawiązuje do tego, że prawie cały region znajduje się na wschodniej półkuli globu [2] . Nazwa weszła do użycia na początku XX w. i została spopularyzowana w okresie po Międzynarodowym Roku Geofizycznym (1957–1958) i badaniach, które wykazały, że Góry Transantarktyczne stanowią Na całym kontynencie biegnie on po jego zachodniej części, stosunkowo blisko wybrzeża Oceanu Spokojnego. Następnym krajem jest Ekwador, w którym biegnie centralnie przez kraj w pobliżu jego stolicy Quito. Po opuszczeniu Kolumbii wododział biegnie południowo-zachodnią częścią Peru, około 100 km od wybrzeża. Tagldit N Lmaġrib) – państwo położone w północno-zachodniej Afryce ze stolicą w Rabacie, należące do państw Maghrebu. Maroko od północy otacza Morze Śródziemne, a od zachodu Ocean Atlantycki. Na wschodzie graniczy z Algierią, a na południu ze spornym terytorium Sahary Zachodniej. Podobne krzyżówki. Wykonawca piosenki „Twoje miasto”. Reżyser filmu „Dziś w nocy umrze miasto”. miasto w zachodniej Hiszpanii. miasto w północno-zachodniej Hiszpanii. region w północno-zachodniej części Hiszpanii. Prezydent al ‑Baszir w swoich wypowiedziach podkre‑ ślał, że mimo wycofania się sił Sudanu z terytorium Trójkąta Hala’ib rządzony przez niego kraj nigdy nie zrzekł się praw Trwające w Sudanie od 2003 roku walki w Darfurze pomiędzy muzułmańskimi bojówkami Dżandżawidami oraz niearabską ludnością regionu, a także starcia z Ludowym Ruchem Wyzwolenia Sudanu Region miał ludność około z 300 ludzi przed 1974. He is likely to have died in the region before 1760. On ma duże szanse zginąć podczas regionu przed 1760. The region had a population of 17.33 million people in 2011. Region miał ludność 17.33 milion ludzi w 2011. Each part of the region has got its own history. Cypr jest wyspą położoną na Morzu Śródziemnym, w jego wschodniej części. Znajduje się w zachodniej Azji, w odległości około 70 km na południe od Turcji i około 100 km na zachód od wybrzeży Syrii. Jest jednym z najmniejszych krajów azjatyckich. Powierzchnia – 9251 km² [1]. Centralny punkt wyspy – 35°N, 33°E [1]. W 1947 r. niepodległość odzyskały Indie, które szybko rozpadły się z przyczyn religijnych na Indie (w których przeważał hinduizm) oraz muzułmański Pakistan: pierwotnie Pakistan był dwuczłonowym państwem składającym się z dwóch części (wschodniej i zachodniej) oddzielonych o 1700 km terytorium indyjskim, w 1971 z Pakistanu Republic of South Sudan) – afrykańskie państwo ze stolicą w Dżubie, powstałe 9 lipca 2011 roku w wyniku odłączenia się od Sudanu, na mocy porozumienia rządu sudańskiego z Ludową Armią Wyzwolenia Sudanu, które zakończyło II wojnę domową w Sudanie – najdłuższą wojnę domową w Afryce [4] [5] . Historia Pozostałe w regionie wojska włoskie nie stanowiły zagrożenia dla Sudanu, ale mogły przeszkodzić w utrzymaniu dotychczasowych zdobyczy we Włoskiej Afryce Wschodniej. 1 Dywizja Południowoafrykańska była potrzebna w Egipcie, a Cunningham otrzymał rozkaz wysłania jej na północ, aby przejęła główną drogę do Massawy i Port Sudan ziH8. Afryka Zachodnia to region o wspaniałej przyrodzie i bogatym potencjale zasobów. Jednak wszystkie kraje w nim zawarte charakteryzują się słabą i niestabilną gospodarką. Głównymi problemami są konflikty plemienne, częste zmiany władzy, wysoka śmiertelność spowodowana chorobami tropikalnymi, całkowite ubóstwo. Geografia Afryki Zachodniej Afryka jest drugim co do wielkości kontynentem na świecie. Obsługuje 55 stanów i pięć samozwańczych nierozpoznanych podmiotów. Konwencjonalnie kontynent podzielony jest na pięć podregionów, z których każdy skupia państwa, które są podobne nie tylko geograficznie, ale także historycznie i kulturowo. Afryka Zachodnia zaczyna się w centralnej części Sahary. Na południu i zachodzie ogranicza się do Oceanu Atlantyckiego, a na południowym wschodzie - do gór Kamerunu. Terytorium regionu obejmuje wszystkie główne obszary naturalne kontynentu, od pustyń i tropikalnych sawann po lasy równikowe. Większość znajduje się w ekoregionach Sahel i Sudan (nie mylić z krajem), czyli trawiastych stepów i jasnych lasów. Bliżej wybrzeża znajdują się lasy namorzynowe i galeryjki. Natura i zasoby regionu są pełne różnorodności. Bliżej wybrzeża rozciąga się gęsty system rzeczny. W dolinach zamieszkałych przez małpy, lamparty, hipopotamy, leśne dukery, bawoły, żyrafy. Lokalne sawanny są zamieszkane przez lwy, gepardy, psy hienoidalne, gazele i antylopy. Ze względu na aktywny rozwój regionu w przeszłości, wiele gatunków jest dziś uważanych za wrażliwe lub bliskie wyginięcia, dlatego można je znaleźć jedynie w rezerwatach i parkach narodowych. Kraje Zachodniej Afryki Zachodnia część kontynentu jest uważana za największą pod względem zarówno liczby ludności, jak i liczby jej państw członkowskich - w sumie 16. Największa populacja to Nigeria, z 196 milionami ludzi. Zaraz po Nigrze (22 miliony ludzi) i Mauretanii (4,3 miliona osób). Największe z nich to Niger (1 267 000 km 2 ) i Mali (1 240 400 km 2 ). Najbardziej zachodnim krajem w Afryce jest Republika Zielonego Przylądka. Jest również najmniejszy w regionie pod względem powierzchni i liczby ludności w regionie. Cape Verde znajduje się na Republika Zielonego Przylądka na Oceanie Atlantyckim. Około 600 kilometrów dzieli je od wybrzeża kontynentu. Kraje Zachodniej Afryki nie cieszą się zainteresowaniem podróżnych. Infrastruktura i system transportu są tu praktycznie niezagospodarowane, a warunki rekreacyjne nie przekraczają poziomu podstawowego. Historia Niemal wszystkie państwa Afryki Zachodniej to dawne kolonie Wielkiej Brytanii i Francji. To oni najdłużej utrzymywali swój wpływ. Przed nadejściem Europejczyków w regionie istniały duże formacje państwowe. Mieści się w nim Imperium Ghany, imperium Mali i Songai. W okres wielkich odkryć geograficznych Europejscy pionierzy pojawili się na afrykańskim wybrzeżu Oceanu Atlantyckiego. Początkowo rozwój regionu postępował powoli z powodu wielu tropikalnych chorób - żółtej gorączki, malarii, śpiączki itp. Pod koniec XIX wieku, wraz z wynalezieniem leków na lokalne dolegliwości, przyspieszyła się kolonizacja. Afryka Zachodnia stała się głównym dostawcą kości słoniowej, kamieni szlachetnych i metali, a także wolnej siły roboczej. W tym czasie ogromna liczba ssaków, w tym słonie, lamparty, szympansy, została eksterminowana w regionie, a handel niewolnikami osiągnął ogromne rozmiary. Pierwszym krajem, który uzyskał niepodległość od Europejczyków, jest Ghana (1957), a następnie w 1960 roku Nigeria i Mauretania. Pomimo ich wolnego statusu, kraje Afryki Zachodniej nie spieszyły się z odmową niewolnictwa, a przypadki pracy przymusowej lub handlu ludźmi odnotowano nawet w latach 2000. W Mauretanii niewolnictwo zostało zakazane od 1981 roku, ale nawet teraz pozostaje krajem, w którym niewolnictwo nie jest ścigane przez władze. Ekonomia krajów Region ma znaczny potencjał zasobów. Istnieją złoża ropy naftowej, tantalu, niobu, diamentów, złota, manganu, żelaza, cyny, boksytu, uranu, wolframu i węgla. Mimo to przemysł w krajach Afryki Zachodniej pracuje przede wszystkim w wydobywaniu minerałów, a ich przetwarzanie odbywa się tylko na poziomie początkowym. Ekstrakcja niektórych zasobów jest nadal prowadzona przy pomocy pracy fizycznej. W niektórych krajach, takich jak Nigeria, często dochodzi do spontanicznego zajęcia depozytów, a wojny o surowce są prowadzone. Władze nie bardzo to regulują, ze względu na rozwiniętą korupcję i częste zmiany menedżerów. Gospodarka państwowa opiera się na rolnictwie, z reguły wysoce wyspecjalizowanym. Tak więc, Wybrzeże Kości Słoniowej i Ghana uprawiają kakao, Senegal i Gambia - orzeszki ziemne, Nigeria produkuje olej palmowy, Gwinea specjalizuje się w kawie, Togo - w kawie i kakao. Kraje położone nad brzegiem oceanu, zajmujące się połowami i dostawami owoców morza. Ostrzeżenie Zdecydowanie odradza się podróżowania do prowincji Darfur ze względu na częste ataki terrorystyczne i działalność zbrojnych grup partyzanckich w regionie Flaga Quick Facts Stolica Chartum Ustrój polityczny republika Waluta funt sudański Powierzchnia 2 505 810 Ludność 41 835 000 Język arabski numer kierunkowy +249 Domena internetowa .sd Strefa czasowa UTC +2 Spis treści 1 Charakterystyka Geografia Fauna i flora Klimat Historia Kultura i sztuka Polityka Gospodarka Społeczeństwo Zwyczaje 2 Przygotowania Przewodniki Mapy Wybór czasu podróży Wizy Przepisy celne Wymiana waluty Ubezpieczenia Ekwipunek Rozmówki 3 Dojazd Samolotem Koleją Samochodem Autobusem Statkiem 4 Przejścia graniczne 5 Regiony 6 Miasta 7 Ciekawe miejsca 8 Komunikacja 9 Wyjazd 10 Język 11 Zakupy 12 Gastronomia 13 Noclegi 14 Nauka 15 Praca 16 Bezpieczeństwo 17 Zdrowie 18 Kontakt Telefon Internet Poczta 19 Informacje turystyczne 20 Przedstawicielstwa dyplomatyczne Charakterystyka[edytuj] Sudan jest drugim największym Afrykańskim państwem po Demokratycznej Republice Konga. Geografia[edytuj] Geografia Sudanu jest zróżnicowana, północ jest poza doliną Nilu pustynna, przy granicy z Etiopią zamienia się w sawannę, południe ma już bardziej wilgotny tropikalny klimat. Główną rzeką Sudanu jest Nil, w Chartum łączą się jego dwie odnogi - Nil Biały płynący z Wyżyny Abisyńskiej i Nil Błękitny mający swój początek w Uganda i wypływający z wielkich jezior afrykańskich. Fauna i flora[edytuj] Fauna i flora jest jest zróżnicowana, na północnych terenach pustynnych poza doliną nilu roślinność występuje bardzo sezonowo. Środek i południe ma bardziej zróżnicowaną szatę roślinną. Klimat[edytuj] Pustynny suchy na północy, subtropikalny na południu. Historia[edytuj] Historia Sudanu liczy sobie tysiące lat, już Egipscy Faraonowie utrzymywali kontakty z krainą Nubia i za jej pośrednictwem handlowali z Etiopią (pozyskując w ten sposób np. kość słoniową). Na początku naszej ery na terenie dzisiejszego północnego Sudanu istniało chrześćjańskie królestwo Meroickie, ślady po nim można do dzisiaj podziwiać oglądając piramidy w Meroe. Kultura i sztuka[edytuj] W dzisiejszym Sudanie dominuje kultura muzułmańska (przynajmniej na północy w obiegu "oficjalnym"), chociaż z drugiej strony jest ona mniej hermetyczna niż w Egipcie czy innych krajach arabskich. Polityka[edytuj] W 1956 roku Sudan odzyskał niepodległość (od Egiptu). Stało się to w sposób pokojowy. Nie rozwiązało to jednak problemów wewnętrznych młodego państwa, które od początku swojego istnienia targane było niepokojami. Główną osią konfliktu była rywalizacja muzułmańskiej północy, z chrześćjańskim południem. W chwili obecnej południowy Sudan ma daleko idącą autonomię (w niektórych dziedzinach 100% wobec braku kontroli władz w Chartumie). Co do sporów granicznych to istnieją tereny sporne z Egiptem (niezamieszkałe fragmenty pustyni). Gospodarka[edytuj] Społeczeństwo[edytuj] Zwyczaje[edytuj] Przygotowania[edytuj] Przewodniki[edytuj] Stare wydania LP i Rough Guide, LP Africa on the Shoestring. W przewodnikach trudno jednak znaleźdź informacje o południu. Mapy[edytuj] Wybór czasu podróży[edytuj] Lepiej w zimie, bo jest trochę chłodniej jednak ze względu na pustynny charakter kraju nie ma to takiego znaczenia. Na południu występuje między kwietniem a wrześniem pora mokra. Wizy[edytuj] Obywateli polskich obowiązuje wiza. Nie ma możliwości otrzymania jej na lotnisku. Wizę można wyrobić w konsulacie w Berlinie, można zrobić to korespondencyjnie. Kosz to ok. 160 zł za 30 dniową jednokrotną. Należy pamiętać o obowiązkowej rejestracji i derejstracji na miejscu (jednorazowej) których koszt sumaryczny to około 100 zł (i pół dnia w różnych kolejkach). Przepisy celne[edytuj] Nie odbiegają od normalnych przepisów przyjętych w innych krajach, walutę teoretycznie się deklaruje ale nie ma to zbytniego znaczenia (podobnie jak sprzęt foto i wideo). Wymiana waluty[edytuj] Najłatwiej wymieniać dolary i funty egipskie. Wymiana euro też jest w większych miastach możliwa, ale może być kłopotliwa. Pieniądze najlepiej wymieniać w bankach (co wiąże się jednak czasami z czekaniem itp.), kurs u handlarzy nie jest lepszy, ale są oni dostępni prawie 24h na dobę. Ubezpieczenia[edytuj] Ekwipunek[edytuj] Rozmówki[edytuj] Arabski sudański i egipski różnią się. Są dostępne niemieckojęzyczne rozmówki "Sudan Arabic", jeżeli nie ma się do nich dostępu, lepiej korzystać z rozmówek MSA (modern standard arabic) niż egipskiego arabskiego. Przykładem różnicy może być słowo Jebel (wymowa sudańska) - Gebel (egipska) [góra]. Dojazd[edytuj] Samolotem[edytuj] Głównym międzynarodomym portem lotniczym jest lotnisko w Chartumie (Chartum Civile), ostatnio zostały uruchomione międzynarodowe loty z Kenii do Juby na południu. Koleją[edytuj] Połączenie sudańskiej sieci kolejowej z sieciami krajów ościennych nie istnieje. Są co prawda są tory prowadzące do Erytrei, ale o jakimkolwiek ruchu na tym odcinku nie ma mowy ze względu na napięte stosunki z tym krajem. Tory łączące Sudan z Egiptem zostały zalane wraz z utworzeniem jeziora Nassera. Nie ma za bardzo przeciwskazań, aby zbudować nową linię wzdłuż brzegów jeziora. Obie strony o tym mówią, jednak zdecydowanych ruchów brak. Linia Wadi Halfa - Chartum łączy jednak Egipt z Sudanem dzięki połączeniu promowemu na jeziorze Nassera. Prom pływa raz na tydzień, a pociąg jest z nim skomunikowany. Samochodem[edytuj] Drogowe przejścia graniczne istnieją ze wszystkimi państwami graniczącymi z Sudanem poza Libią i Egiptem. Granica z Erytrą jest otwarta, granica z Czadem i Republiką Środkowej Afryki otwarta. Stosunkowo najniepewniejsza jest granica z Etiopią (przejście graniczne nieopodal miasta Gedaref). Autobusem[edytuj] Pomiędzy większymi miastami |Sudanu kursują autobusy (specjalne konstrukcje dopasowane do jazdy po nieutwardzonej nawierzchni) Statkiem[edytuj] Prom Asuan - Wadi Halfa kursuje raz w tygodniu, podróż trwa 24h. Przejścia graniczne[edytuj] Regiony[edytuj] Miasta[edytuj] Chartum Dongola Nyala Juba Port Sudan Kassala Ciekawe miejsca[edytuj] Komunikacja[edytuj] Wyjazd[edytuj] Język[edytuj] Arabski (odmiana sudańska) i ponad 100 języków i dialektów. Jezyk angielski - rozumiany w podstawowym zakresie. Zakupy[edytuj] czy możnz przywieść z sudanu złote obrączki i ile mogą kosztować? Gastronomia[edytuj] Noclegi[edytuj] Nauka[edytuj] Praca[edytuj] Bezpieczeństwo[edytuj] W większych miastach w Sudanie kontrolowanych przez władze w Chartumie wskaźnik przestępczości jest niski,w większości z uwagi na wymierzane w trybie natychmiastowym wysokie kary,między innymi za kradzieże i napady bardzo duże obszary Sudanu pozostają poza ścisłą kontrolą władz centralnych-działają tam bandy obszarem w Sudanie jest obecnie ogarnięta wojną domową prowincja Darfur w północno-zachodniej części Sudanu. Zdrowie[edytuj] Kontakt[edytuj] Telefon[edytuj] Internet[edytuj] Poczta[edytuj] Informacje turystyczne[edytuj] Przedstawicielstwa dyplomatyczne[edytuj] W Chartumie nie ma polskiej ambasady jest tam tylko konsul honorowy (patrz strona MSZ). Sudan jest w gestii polskiej ambasady w Kairze. Na początku 2003 roku wybuchł konflikt w Darfurze położonym w zachodniej części Sudanu. Stanowiące większość w tym regionie ludy murzyńskie zażądały dla siebie podobnych praw które przysługiwały ludności arabskiej. Dwie główne siły rebelianckie: Armia Wyzwolenia Sudanu (Sudan People's Liberation Army/Movement- SLA/M) oraz Ruch Sprawiedliwości i Równości (Justice and Equality Movement - JEM) oskarżyły rząd w Chartumie o faworyzowanie arabskich nomadów kosztem murzyńskich rolników. Do walk z rebeliantami rząd w Chartumie zrekrutował składającą się głównie z Arabów armię Dżandżałidów (Janjaweed). Według szacunków ONZ od 2003 r. w Darfurze zginęło co najmniej 300 000 ludzi, a 2,7 miliona osób opuściło swoje domostwa uciekając przede wszystkim do pobliskiego Czadu. Jan Egeland, były Zastępca Sekretarza Generalnego NZ ds. Humanitarnych, nazwał Darfur największym kryzysem humanitarnym współczesnych czasów. Rozmowy pokojowe między walczącymi stronami w Darfurze toczą się już od 2003 roku. Pewna szansa na rozwiązanie konfliktu w Darfurze pojawiła się 9 listopada 2004 r. Rząd i siły rebelianckie podpisały w Abuja w Nigerii dwa protokoły dotyczące polepszenia sytuacji humanitarnej i bezpieczeństwa w Darfurze. Podejmowane przez Unię Afrykańską oraz międzynarodowych partnerów, w tym ONZ, próby zmierzające do rozwiązania konfliktu zakończyły się podpisaniem 5 maja 2006 roku porozumienia pokojowego (Darfur Peace Agreement - DPA). Mimo iż w rozmowach pokojowych uczestniczyły wszystkie strony konfliktu, porozumienie podpisał tylko rząd Sudanu oraz jedna z frakcji Armii Wyzwolenia Sudanu (Sudan Liberation Movement /Army). Porozumienie poruszało takie kwestie jak podział władzy i dóbr, zawieszenie broni, czy bezpieczeństwo. Pomimo podpisania porozumienia pokojowego w 2006 r. sytuacja w Darfurze nie uległa poprawie. W pierwszych tygodniach po zawarciu pokoju doszło do starć między sygnatariuszami porozumienia, a jego przeciwnikami. Codziennością stały się ataki na ludność cywilną, personel misji humanitarnych oraz żołnierzy sił pokojowych. Utrudniały one dostarczanie pomocy co najmniej 250 tysiącom osób. W lutym 2010 r. w Chartumie podpisano kolejne porozumienie w sprawie wstrzymania ognia w Darfurze. Tym razem sygnatariuszem był, obok rządu sudańskiego, przywódca rebelianckiego Ruchu Sprawiedliwości i Równości. Jednak już w maju, po zerwanych negocjacjach, konflikt znów się nasilił. W samym tylko grudniu 2010 r. z Darfuru uciekło 45 000 osób. Narody Zjednoczone we współpracy z organizacjami pozarządowymi od lat prowadzą operacje humanitarne w Darfurze. Jednak toczące się walki utrudniają dostarczanie pomocy do niektórych obszarów Darfuru. W 2009 r. prezydent Sudanu – Omar al-Bashir – został oskarżony o współudział w ludobójstwie. Międzynarodowy Trybunał Karny wydał nakaz jego aresztowania. W odwecie za oskarżenie, prezydent Sudanu zdecydował o wydaleniu z kraju pracowników humanitarnych organizacji pozarządowych. Jeszcze w lutym 2009 r. na terenie Sudanu działało 137 takich organizacji, podczas gdy w październiku 2010 r. liczba ta zmniejszyła się do 66. Miliony ludzi zostało pozbawionych żywności, wody i opieki medycznej. W październiku 2010 r. Światowy Program Żywnościowy pomagał około 93% potrzebującym. Miesiąc później pomoc docierała już tylko do 87% ludności darfurskiej. 17 stycznia 2007 r. przedstawicielstwa agend NZ mieszczących się w Sudanie podpisały Wspólne oświadczenie w sprawie Darfuru, w którym zwracają uwagę na tragiczną sytuację w rejonie Darfuru, przemoc wobec pracowników humanitarnych i pilną potrzebę poprawy bezpieczeństwa ludności cywilnej. 31 lipca 2007 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ uchwaliła rezolucję S/RES/1769 na mocy której utworzona została misja pokojowa w Darfurze - African Union/UN Hybrid operation in Darfur (UNAMID). UNAMID odpowiada za ochronę ludności cywilnej, dostarczanie pomocy humanitarnej i kontrolowanie sytuacji w Darfurze. Po przeprowadzeniu wielu rozmów z rządem Sudanu, w 2011 r. rozpoczęła się operacja tymczasowa, „Spring Basket”, której celem jest zabezpieczenie przez żołnierzy UNAMID dostępu pracowników humanitarnych do tych części Darfuru, do których dostęp jest niemożliwy lub utrudniony. 14 lipca 2011 r. w Doha podpisano kolejne porozumienie - Doha Document for Peace in Darfur (DDPD) - między rządem Sudanu a Ruchem Sprawiedliwości i Wolności (Liberation and Justice Movement - LJM), w którym strony zobowiązały się do wypracowania podstawowych założeń trwałego zawieszenia broni i całościowego porozumienia pokojowego. Rada Bezpieczeństwa ONZ przedłużyła mandat UNAMID. Sytuacja wciąż nie jest ustabilizowana. 1,8 miliona osób wewnętrznie przesiedlonych nie wróciło do swoich domostw. „Pokój musi nastąpić już teraz, ponieważ mieszkańcy Darfuru cierpieli zbyt wiele i zbyt długo” - powiedział Ibrahim Gambari, szef UNAMIDu. Zobacz również: Wspólne oświadczenie w sprawie Darfuru Sahara obejmuje duże obszary afrykańskich krajów: Algierii, Czadu, Egiptu, Libii, Mali, Mauretanii, Maroka, Nigru, Sahary Zachodniej, Sudanu i Tunezji. Pustynia ma powierzchnię ponad 3,6 miliona mil kwadratowych, pokrywając około jednej czwartej kontynentu afrykańskiego. Sahara dzieli się na mniejsze regiony geograficzne, takie jak Pustynia Libijska, pustynia Ténéré, Sahara Zachodnia, Góry Ahaggar, Góry Tybestańskie i Góry Aïr. Najwyższe wzniesienie na pustyni znajduje się w północnej części Gór Tibadyjskich Chad. Szczyt nazywa się Emi Koussi i wznosi się na wysokość 11,204 stóp nad poziomem morza. Sahara jest ograniczona na wschodzie przez Morze Czerwone, a na zachodzie przez Morze Śródziemne i Ocean Atlantycki. Graniczy od południa z trawiastym obszarem znanym jako Sahel, który jest częścią Sudanu i doliny rzeki Niger. Część Sahary znana jako nubijska pustynia znajduje się w północno-wschodniej części Sudanu, ograniczona przez Morze Czerwone i Nil. Inny region pustyni zwany Tanezrouft znajduje się wzdłuż granicy Mali, Nigru i Algierii, na zachód od gór Hoggar. Pustynia Wschodnia znajduje się w częściach Egiptu, Sudanu i Etiopii. POŁOŻENIE GEOGRAFICZNE Sudan to afrykański kraj położony w północno-wschodniej części tego gorącego kontynentu. Ma dostęp do Morza Czerwonego, przez które można dostać się bezpośrednio do Arabii Saudyjskiej. Długość granicy morskiej wynosi 853 km. Kraj sąsiaduje z siedmioma innymi państwami: Egiptem, Erytreą, Etiopią, Republiką Środkowoafrykańską, Sudanem Południowym, Czadem oraz Libią. Łączna długość granicy lądowej wynosi 7687 km. Współrzędne geograficzne: 15 N, 30 E UKSZTAŁTOWANIE POWIERZCHNI W ukształtowaniu powierzchni Sudanu dominują rozległe równiny i płaskowyże. Natomiast, najbardziej charakterystyczną formą rzeźby jest dolina Nilu, która znajduje się we wschodniej części kraju. Na terenie Sudanu znajdują się góry Abtaj, które zajmują również teren Egiptu oraz Góry Nubijskie, znajdujące się w środkowej części kraju. Większość rzek znajdujących się na terenie Sudanu należy do dorzecza Nilu. Na terenie stolicy ? Chartum ? Nil Biały łączy się z Nilem Błękitnym. KLIMAT I TEMPERATURA W Sudanie nie występuje wyłącznie jeden typ klimatu. W północnej części kraju występuje zwrotnikowy skrajnie suchy klimat, w południowej zaś równikowy monsunowo-suchy i wilgotny. W północnej części kraju temperatura maksymalna w styczniu wynosi ok. 25-28 °C, w czerwcu natomiast – 39-42 °C. Minimalna temperatura w styczniu wynosi od 8 do 14 °C, a w lipcu ok. 25°C. W tej części Sudanu często występują gwałtowne, pustynne wiatry ? habubu, powodujące burze piaskowe. W środkowej części kraju panują podobne temperatury jak na północy. Na południu w okresie wakacyjnym termometr pokazuje maksymalnie33°C, a w lutym ok. 35°C. Najniższa temperatura w czerwcu to a w lutym ok. 22°C. Południowa część kraju jest często nawiedzana przez burze, nawet do 80 dni w roku. W północnej części Sudanu pora deszczowa trwa około trzech miesięcy ? od lipca do września, natomiast na południu pół roku ? od czerwca do listopada. Poważnym problemem w Sudanie jest pustynnienie ziem oraz erozja gleby. Przyczynia się do tego rozwój publicznego i prywatnego rolnictwa. Niestosowanie żadnych środków ochronnych, może wkrótce przyczynić się do nieodwracalnych zmian w środowisku. Gleby ulegają wysuszeniu, tracą żyzność, następuje wylesianie terenów.

region w zachodniej części sudanu